South Island - part I

Een nieuwe blog, maar nu eens van mijn hand (Tessa)! Sommige dingen veranderen nooit, dus ook niet als je op vakantie bent. Gemiddeld drie keer op een dag zeg ik dan ook: "Dave, heb jij heel toevallig mijn camera/ telefoon/ portemonnee* gezien?" * is in deze te vervangen voor alles, maar de genoemde drie zijn de zaken die ik het meest zoek. Zo is het ook met de blog, meestal komt de vraag: "zullen we even aan de blog schrijven"? van Dave en als hij de blog aan mij laat lezen is hij vaak al zo af, dat er weinig eer aan te behalen valt voor mij. Wat opvalt aan Nieuw Zeeland is dat over het algemeen iedereen enorm vriendelijk en behulpzaam is. Loop je met een kaart rond, komen mensen zonder dat je iets gevraagd hebt naast je lopen om je te helpen met het vinden van het gezochte. Ook is het een waar fenomeen om te horen dat als Nieuw Zeelanders de bus verlaten, ze allemaal heel hard 'thank you'! naar de chauffeur roepen. In het begin denk je dat je niet wijs bent en dat de eerste tien de chauffeur vast persoonlijk moeten kennen, maar dat blijkt niet zo te zijn.  
Op dit moment verblijven wij op het Zuidereiland. Hoe we hier uiteindelijk toch gekomen zijn, heeft nogal wat voeten in de aarde gehad. We hadden het plan opgevat, omdat we onze auto terug moesten brengen in Kerikeri, de nachtbus te nemen vanuit Auckland naar Wellington, zo spaar je ook weer een accomodatie uit, de echte backpackersgedachte! De bus vertrok netjes op tijd, 19.30 's avonds en zou de volgende morgen om 6.30 uur in Wellington aankomen, ruim op tijd om de Ferry van 9:00 uur te halen die 1,5 km verderop vertrok. Helaas hadden wij net de chauffeur toebedeeld gekregen die de eerste keer op een grote bus mocht rijden. We hebben de rotonde in Hamilton dan ook 4 keer voorbij zien komen en moesten 30 kilometer terug om een vergeten passagier op te halen. Dit alles resulteerde dan ook in, jullie raden het vast en zeker, muurvast zitten in de ochtendspits. Ik was in de vaste veronderstelling dat het allemaal nog goed zou komen, we hadden per slot van rekening 2,5 uur extra ingecalculeerd.. Na een smeekbede om ons eerst even af te zetten bij de haven, waar deze meneer natuurlijk geen gehoor aan gaf, maar mij verzekerde dat als we voor 9:00 uur daar waren wij als voetpassagiers 'zeker weten' nog mee konden, arriveerden we om 8:50 met enkele medepassagiers bij de boot. Jammerrrrrrrrr dan. De deur was al dicht en we mochten niet meer mee, wel konden we worden omgeboekt naar de boot van 14:45 uur. Dat werd dus een lang en uitgebreid ontbijt, samen met een extra bordje gevloek op de buschauffeur! 
De tocht naar het Zuidereiland is op zich al spectaculair om mee te maken, wat een prachtig stuk waar je doorheen vaart! Onze eerste nacht op het Zuidereiland hebben we doorgebracht in Picton, in een B&B. Daarna zijn we doorgereden naar Marahau, waar we een stuk van de Abel Tasman track hebben gelopen. Het is er heel mooi, maar naar onze avontuurlijke zin teveel de gebaande paden. Je komt onderweg veel mensen tegen, hoort gepraat om je heen en zit met 60 personen op het strand. Niet helemaal onze way of life, dus de dag erna hebben we zelf een hele mooie wandeling gemaakt in Motueka. Rustig, helemaal alleen en dan komt het besef waar je bent weer eens echt binnen. Na een aantal nachten zijn we doorgereden naar Golden Bay. Wát een plek, we verbleven in Collingwood en hier hebben we een fantastische tijd gehad bij James en Rosie. Zij leven 'the dream', een eigen retreat op een heuvel, met uitzicht op zee, geheel zelfvoorzienend met kippen, groenten en fruit. Het was er zo geweldig, dat we maar een paar nachten bijgeboekt hebben! Vanuit Collingwood zijn we naar Farewell Spit gegaan, dit is het uiterste noordelijke puntje van het Zuidereiland. Enkele mensen hebben wij verteld wat ons het laatste zetje heeft gegeven om een paar maanden te gaan reizen. Een jaar geleden is de serie 'break free' uitgezonden op BNN. (Niet gezien? Kijk terug via uitzending gemist!). Deze serie gaat over jongeren die de reis van hun leven maken, maar daar helaas niet meer van terug keerden. Een van deze afleveringen gaat over Ken Boogers, die verdween na een wandeling bij Pillar Point in Golden Bay. Zijn lichaam is een maand daarna gevonden op Farewell Spit. Ken haalde alles uit leven en leefde op de toppen van zijn kunnen. Nadat we die aflevering gezien hadden, hebben we tegen elkaar gezegd: 'we gaan ervoor!' Hoe bijzonder is het dan om daar, op Farewell Spit, een jaar nadat Ken gevonden is, zijn broer uit Nederland tegen te komen en hem te kunnen zeggen dat Ken ons heeft geïnspireerd om meer te reizen, beleven en leven? Ook voor hem was het bijzonder om opeens twee mensen tegen te komen op wie zijn broer grote indruk heeft gemaakt. We zijn er de rest van de dag stil van geweest en denken nog regelmatig hieraan terug. Cape Farewell is een bijzondere plek waar we samen de zonsondergang hebben gezien, erg apart, zeker gezien we er met z'n tweeën waren! Golden Bay heeft enorm veel indruk gemaakt, het was er van begin tot eind fantastisch.. Nu gaan we verder naar de ruige Westkust, op naar het maken van mooie nieuwe herinneringen!